بُگو - شینای :: کِن‌دو

بُگو - شینای

| شنبه, ۲۱ مرداد ۱۳۹۶، ۰۲:۲۶ ق.ظ | ۰ نظر

در باشگاه های کن‌دو، ورزشکاران پس از گذراندن دوره مقدماتی - که ممکن است یک تا سه ماه طول بکشد - باید کِیکوگی [پیراهن تمرین] و هاکاما بپوشند (البته در برخی باشگاه ها از ابتدا به ورزشکار اجازه پوشیدن گی و هاکاما داده می شود). و برای انجام جی گِیکو باید بُگو [رزه] به تن کنند. در بعضی باشگاه ها ورزشکاران تا زمانی که برای خود زره تهیه کنند، می توانند از زره هایی که باشگاه در اختیارشان قرارمی دهد استفاده کنند.

در کن‌دو، زره با پوشاندن اعضایی که به آنها ضربه وارد می شود، وهمچنین قسمت پایین شکم و ران های ورزشکاران، آنها را از آسیب دیدن محافظت می کند. زره در طول زمان به شکل کنونی خود درآمده است. در دوره اِدو (1615 – 1868 میلادی) زره برای تمرینات خاص شکل گرفت که متشکل بود از: نقابی از جنس خیزران یا میله های آهنی که لایی نرمی در اطرافش بود، صفحه ای از جنس خیزران [بامبو] برای حفاظت از شکم و سینه، محافظ مچ ها (بدون محافظت از دستان) و پیشبندی با سه تکه کوتاه نمدی.

زره قدیمی

(تصویر شماره 1) زرهی قدیمی، احتمالاً متعلق به دوره آنسِی (1854-1860 میلادی)

شینای، شمشیری است انعطاف پذیر، و این خاصیت اجازه شبیه سازی مبارزه واقعی با ضرباتی باهمان قدرت و توان را می دهد. کلمه شینای از فعل "شیناو" به معنی "انعطاف داشتن" و "خم شدن" گرفته شده است. شینای در مقایسه با بُکِن، که شمشیری ساخته شده از چوب سخت و محکم است، بسیار انعطاف پذیر است. از آنجاکه تمرین کردن با بُکن سبب ایجاد جراحت و آسیب های زیادی شده بود، به تدیج از قرن شانزدهم میلادی استفاده از اشکال ابتدایی شینای در برخی سبک های کن جوتسو متداول گشت.

معمولاً از "کامی ایزومی نُبوتسونا" (بنیانگذار سبک "شینکاگه ریو") به عنوان پدیدآورنده "فوکورو" شینای (به معنی "خیزرانِ درون کیسه پیچیده شده") نام برده می شود. برای ساخت این نوع شینای برش های متعددی در طول خیزران ایجاد می کنند و سپس آن را در پوششی که معمولاً از چرم گاو یا اسب ساخته شده می پوشانند. در دوره شُتُکو (1711-1715 میلادی) "ناگانوما شیروزائمون کونیساتو" (از سبک "جیکی شینکاگه ریو") استفاده از زره و شینای را توسعه بخشید. در دوره هُرِکی (1751-1764) "ناکانیشی چوزو کُتاکه" (از سبک "ایتتو ریو") شیوه آموزشی جدیدی بر مبنای استفاده از محافظی آهنی برای سر و زرهی از جنس خیزران پایه گذاشت.

گونه های فوکورو شینای

(تصویر شماره 2) گونه های مختلف فوکورو شینای

درسال 1750 "چوزو ناکانیشی" از اِدو (نام قدیمی توکیو) " یُتسوواری شینای" (شینای ساخته شده از چهار تکه خیزران به هم متصل شده) را اختراع کرد. در نیمه دوم دوره اِدو (شروع قرن 19 میلادی)، ابزارهای جدید به شکل گسترده مورد استفاده بودند. "یُتسوواری شینای" که بسیار انعطاف پذیرتر بود جایگزین گونه قدیمی شینای، "فوکورو شینای" شد. همچنین از این دوره، دوهایی که با چرم تقویت شده و با لاک پوشیده شده بودند مورد استفاده قرارگرفتند.

بُگو؛ زرهِ کن‌دو

زره کامل از بخش های زیر تشکیل می شود:

مِن: متشکل از بخشی کتانی برای پوشاندن سر [مِن بوتُن] و بخشی از جنس آهن، فولاد، آلمینیوم یا تیتانیوم برای محافظت از صورت [مِن گانِه]. همچنین مِن بخش هایی برای محافظت از گلو [تسوکی داره و آگو] و شانه ها [مِن دارِه] دارد.

دو: قسمت پایینی آن صفحه ای است که شکم و پهلوها را می پوشاند [دو دای]. این بخش از خیزران، فایبرگلاس یا پلاستیک ساخته می شود. قسمت بالایی دو [دو مونِه] که از جنس چرم است سینه را پوشش می دهد.

کُته: دستکشی است که دست ها و مچ ها را می پوشاند. انگشتان با لایه ای ضخیم ونرم [کُبوشی] و مچ و ساعد توسط لایه محکمی از جنس کتان [کته بوتُن] محافظت می شوند. قسمت کف دست [تِنو اوچی] به طور سنتی از پوست حیوانات ساخته می شود ولی امروزه چرم های مصنوعی نیز در ساخت آن به کار می روند.

تارِه: پیش بندی که از میان تنه و ران ها حفاظت می کند. تاره برای سهولت حرکت از پنج تکه که روی یکدیگر قرارگرفته اند تشکیل شده است.

تنوگویی یا هاچی ماکی، پارچه نرمی است که دور سر و در زیر مِن بسته می شود. در زیر زره، پیراهن کلفتی از جنس کتان [ کن دو گی] و شلوار گشادی که شبیه دامن است [هاکاما] به تن می شود.

(تصویر شماره 3) 1. من 2. کیکو گی 3. دو 7،4. کته 5. هاکاما 6. شینای 8. تاره

شینای، شمشیر کن‌دو

شینای از چهار تکه خیزران هم وزن که به خوبی پرداخت شده اند ساخته می شود. این تکه ها به وسیله تسوبا [محافظ دست]، ناکایویی [تسمه چرمین که در وسط شینای بسته می شود]، تسوکاگاوا [غلاف چرمین در قسمت دسته شینای] و ساکی گاوا که در قسمت کِن سِن [نوک شینای] جای می گیرد، به هم متصل می شوند. تسوکاگاوا و ساکی گاوا توسط رشته ای که تسورو یا هیمو نامیده می شود و نمایانگر قسمت پشتی تیغه شمشیر است، به هم وصل می شوند.

در شیای [مسابقه]، تنها ضربه هایی که با "مونو اوچی" [بخشی از شینای که بین ساکیگاوا و ناکایویی قرار دارد] زده می شوند امتیاز می گیرند. همچنین ضربه باید با قسمت جلویی شینای [جینبو] که نمایان گر تیغه شمشیر است و مقابل تسورو قراردارد زده شود.

حد اقل وزن و حد اکثر طول شینای متناسب با سن و جنسیت کن دوکا تعیین می شود (حداکثر طول شینای برای بالغین 120 سانتی متر و حداقل وزن برای مردان 510 وزنان 440 گرم است). اندازه شینای هایی که در "نیتو ریو" استفاده می شوند از شینای های عادی کوتاه ترند (حد اکثر طول دایتو [شینای بلند] 114 سانتی متر و شوتو [شینای کوتاه] 62 سانتی متر است).

(تصویر شماره 4) قسمت های مختلف شینای

ساکی گاوا: تکه ای از چرم که سر شینای را می پوشاند.

ناکایویی: تسمه ای چرمی که دور شینای پیچیده می شود.

تسورو: تسمه ای که پشت شینای قراردارد. ابتدا و انتهای آن به ساکی گاوا و تسوکا گاوا گره خورده است و باعث می شود قسمت های مختلف شینای درجای خود ثابت قرارگیرند.

تسوبا: محافظ دست

تسوبا دُمِه: قطعه ای پلاستیکی که تسوبا را ثابت نگه می دارد.

مونو اوچی: قسمتی از تیغه شمشیر که بهترین برش را دارد.

داتُتسوبو: حدود یک چهارم ابتدایی شینای که ضربات با این قسمت باید زده شوند. در شیای، تنها ضربات زده شده با داتُتسوبو می تواند امتیاز بگیرد.

جینبو: بخشی از شینای که به عنوان تیغه کاتانا است و در طرف مخالف تسورو قراردارد.

تسوکا: دسته

تسوکا گاوا: پوشش چرمی دسته شینای